bestforum

kamil1990

Akcja Rome: Total War rozgrywa się w pierwszej połowie III wieku p.n.e. Były to bardzo ciekawe i przełomowe czasy. Europa Zachodnia i Północna opanowana jest przez Celtów i pozostałe plemiona barbarzyńskie. Na jej południu powstaje na razie nieznane państewko, które w przeciągu następnych dekad rozrośnie się do roli światowego mocarstwa i pana ówczesnego świata.

Dość długa instalacja przebiegła bez zgrzytów, a po jej zakończeniu mym oczom ukazał się niewielki film, który tym razem pełni role intra. Przyznam się, że nie spełnił moich oczekiwań, gdyż liczyłem na coś znacznie bardziej imponującego i efektownego. Pomyślałem sobie, że nie można mieć wszystkiego. O mikro filmiku zapomniałem niemal natychmiast, gdyż uruchomiła się główna część gry. Na ekranie opcji powędrowałem do ustawień. Trzeba przyznać, że przeprowadzenie konfiguracji może zająć odrobinę czasu. Wpływa na to wielka liczba opcji udostępnionych nam przez twórców gry. Powiem tylko tyle, że warto poeksperymentować z ustawieniami, gdyż po pierwsze jakość grafiki zrekompensuje te trudy, a poza tym unikniecie przykrych rozczarowań, gdy komputer jednak nie podoła wymaganiom.

Rozgrywka w trybie kampanii pozwala nam początkowo pokierować jednym z trzech rzymskich rodów - Juliuszów, Brutusów i Scypionów. Wybór jednego z nich nie jest tylko zwykłą kosmetyką, gdyż pociąga za sobą całkowicie odmienne warunki działania oraz zróżnicowanych przeciwników. Ród Juliuszów musi walczyć przeciwko Gallom i zaręczam, że nie jest to bynajmniej zabawa znana z Asteriksa - Scypioni wojują z Kartaginą, a Brutusi usiłują ujarzmić Greków. To jeszcze nie koniec. Jeśli uda się Wam ukończyć kampanię jednym z dostępnych na początku rodów, otrzymacie dostęp do pozostałych grywalnych nacji, którymi są Koalicja Greckich Miast, Imperium Seleucydów, Partowie, Egipt, Kartagina, Brytowie, Gallowie i Germanie.

Jak nie trudno się domyślić, celem naszej działalności jest eliminacja konkurentów i przejęcie w swe ręce całości władzy. Oczywiście pozostałe rody nie śpią i nie należy lekceważyć żadnego posunięcia, jakie wykonują. Tylko planowanie długofalowe może przynieść spodziewane efekty. Elementem bardzo urozmaicającym zabawę jest wprowadzenie Senatu. Jego działalność sprowadza się do tego, że od czasu do czasu ma dla nas propozycję wykonania jakiejś misji. Mimo iż wszystkie zadania zlecane przez Senat należy traktować jak zajęcia nadobowiązkowe, to częstokroć warto się nimi zainteresować. Jest tak z kilku powodów. Przede wszystkim pomyślne zakończenie zleconej misji zazwyczaj pociąga za sobą nagrodę w postaci gotówki lub oddziału.

Rozgrywka w trybie kampanii to kilka stopni trudności oraz możliwość wyboru długiej lub krótkiej gry. W przypadku tej pierwszej od zwycięstwa dzieli nas bardzo długa droga w czasie, której powinniśmy podporządkować swym rządom aż 50 prowincji. Za to drugi rodzaj kampanii toczy się rzeczywiście znacznie szybciej i pochłania zdecydowanie mniej czasu.

Sprawna armia nie może egzystować bez silnego zaplecza ekonomicznego. Ten element rozgrywki jest bardzo ważny, ale warto na niego zwrócić uwagę także z powodu sporego liftingu, jaki przeszedł w stosunku do poprzedniczek. Nie ma co ukrywać, że dotychczas był to element powodujący najwięcej słów krytyki ze strony graczy, lecz tym razem mamy do czynienia z o wiele nowocześniejszym rozwiązaniem. Mapa strategiczna otrzymała zupełnie inny wystrój i styl. Gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy, poczułem się jakbym uruchomił Cywilizację. Podejrzewam, że nie jestem odosobnionym przypadkiem, ale to nie powinno dziwić, gdyż autorzy gry dość wyraźnie skorzystali z rozwiązań znanych z tej zacnej strategii.

Tworząc nową mapę strategiczną zadbano o bardzo wierne odwzorowanie topografii Starego Kontynentu oraz Azji Mniejszej i Bliskiego Wschodu. Tchnięto w nią też życie, którego brakowało statycznym poprzedniczkom. Przemieszczające się po niej jednostki zostały wyposażone w animacje, co sprawia, że nie mamy wrażenia przestawiania martwych pionków. Widać, że wszystkie znajdujące się na niej państwa żyją, a ich miasta rozwijając się wyraźnie zmieniają wygląd. <

Nareszcie zrezygnowano też ze starego schematu przemieszczania jednostek. Tym razem mamy punkty ruchu, co pozwala nam sprawniej przesuwać jednostki po mapie strategicznej, a nawet dokonywać manewrów taktycznych w stylu otaczania, zasadzek, itp. Kluczem do każdej prowincji jest miasto, którego zdobycie jest niezbędne do przejęcia kontroli nad danym terytorium, a co najważniejsze do wciągnięcia go w łańcuch pokarmowy imperium należącego do gracza. Znakomitym pomysłem jest wprowadzenie do gry fortów. Można je budować w praktycznie dowolnym miejscu mapy, a przez to zacieśnia się teren działania. Teraz można bronić każdego brodu, wąwozu czy portu, a przeciwnik nie mogąc ominąć fortu musi go oblegać. Całkiem możliwe, że nie powstrzyma go to na długo, ani nie rozbije armii inwazyjnej, ale zawsze może dać czas na ściągnięcie posiłków lub wykonanie innych posunięć ratujących prowincję.

Wracając jednak do tematów czysto ekonomicznych, należy podkreślić, że także i w tym temacie gra prezentuje się znakomicie. Całkowitym novum jest fakt, że gubernatorem (a także generałem) może zostać tylko dorosły mężczyzna z naszej rodziny. W razie braku „naturalnych” krewnych, można posiłkować się adopcjami zasłużonych dowódców. Miasto przynoszące zyski to takie, które zamieszkiwane jest przez zadowolonych obywateli. Miasto potrafiące się skutecznie bronić to takie, które zamieszkuje dostateczna ilość mężczyzn zdolnych do wojaczki. W związku z powyższym sprawne funkcjonowanie gospodarki zapewnia pozyskiwanie, transport oraz wykorzystywanie surowców, ale także mądra polityka i zarządzanie poddanymi. Prowadzenie handlu jest teraz znacznie prostsze niż poprzednio. Na lądzie odbywa się to na łatwo ustanawianych szlakach obsługiwanych przez karawany, a na wodzie przez okręty, które poruszają się w systemie jednostek ruchu.

Dla osób ponad wszystko miłujących strategiczne zmagania i doglądanie każdego gospodarstwa pozostawiono oczywiście taką możliwość. Jednak, jeśli czujecie, że urodziliście się jako dowódcy i grzebanie w ziemi to nie do końca Wasze przeznaczenie, to jest możliwość zautomatyzowania procesu gospodarczego i przerzucenia większości tych przykrych obowiązków na komputer. Co prawda wywiązuje się z nich z różną skutecznością i czasami doprowadza do niespodziewanych sytuacji, ale generalnie radzi sobie dobrze.

To czego nie uzyskamy militarnie lub gospodarczo, nadgonić może sprytna polityka i dobrze skalkulowana dyplomacja. Wyżej wspominałem już o Senacie i korzyściach płynących ze spełnianiu jego zachcianek oraz rywalizacji z pozostałymi rodami. Pora wrócić do tych kwestii, aby omówić je ciut bardziej szczegółowo. Senat jest o tyle pożyteczny, że wypełniając jego zlecenia możemy zyskać sporo gotówki, wojska oraz wpływy. Warto pamiętać o kilku poplecznikach w jego szeregach, którzy zrobią nam „dobrą prasę”.

Roztropny władca powinien także zdawać sobie sprawę z siły, jaką mają działania dyplomatów. Ci panowie potrafią załatwić wiele spraw bez rozlewu krwi i co najważniejsze znacznie taniej niż przy użyciu armii. O ile w poprzednich częściach dyplomacja została potraktowana bardzo marginalnie i działała tylko jako kosmetyczny dodatek do rozgrywki, to tym razem mnogość dostępnych opcji może przyprawić o zawrót głowy. Negocjacje możemy prowadzić w sprawach handlu, wojny i pokoju, protektoratu lub rozwiązywać przy ich użyciu problemy wewnętrzne, jak choćby bunty. Bardzo dobrze jest też stosować kombinacyjne metody, łącząc działania armii i dyplomatów. Przeciwnik na pewno będzie bardziej skory do rozmów pod wrażeniem ostatnich zwycięstw, jakie poczyniły Wasze wojska.

Myślę, że najwyższa pora przejść do walki. Jest to element, który sprawił, iż seria Total War zasłynęła oraz stała się w swojej niszy niepokonana. Bitwy toczone w czasie rzeczywistym już od samego początku były imponującym i spektakularnym widowiskiem i nie lada przeżyciem. Jednak to, co oferuje nam „Rome: Total War” to już po prostu pierwsza liga i klasa sama w sobie. Grafikę i animację dopracowano w najdrobniejszych szczegółach. Na polu walki możemy posługiwać się dynamiczną kamerą – robić zbliżenia lub obserwować akcję z lotu ptaka. Wszystkie jednostki wyglądają znakomicie. Zadbano o odwzorowanie wielu detali oręża. Oblężenia – mamusiu jakie one piękne!

Niestety nie ma nic za darmo. Do uciągnięcia tego ciężaru potrzebny jest dość mocny komputer, bo inaczej zamiast płynnych animacji ujrzycie pokazy slajdów. Na podobnie znakomitym poziomie stoi udźwiękowienie gry. Jest tu sporo dobrze przygotowanych efektów dźwiękowych, ale prawdziwą siłę gry stanowi muzyka. W zależności potrzeby jest tylko ilustracją, albo przyjmuje większe tempo i znakomicie komponuje się z bitewnym zgiełkiem. Atmosfery bitew nie da się opisać. To trzeba po prostu zobaczyć na własne oczy i przeżyć po swojemu. Jak dla mnie - absolutnie genialne!

Zastanawiające jest natomiast to, dlaczego deweloper z takim uporem omija temat bitew morskich. Podobnie niezrozumiałe jest dla mnie niedbałe wykonanie multiplayera. W przypadku ostatniego mamy tylko maluteńką namiastkę tego, co można z nim zrobić, czyli niezmiernie mało map i ubogość trybów. Jak dla mnie - żenada. Przecież wielu graczy kupuje daną produkcję tylko dlatego, że ma fajny multiplayer i pozwala konkurować z innymi, żywymi przeciwnikami.

Można także przyczepić się do inteligencji przeciwników, gdyż zdarzają się momenty, gdy komputer stosuje zupełnie absurdalne posunięcia. Chociaż potrafi zaskoczyć także pozytywnie i przyszpilić w nieoczekiwanym momencie. Kto wie, może to celowe zagranie? Przecież nikt nie jest idealny – każdemu przytrafiają się wzloty i upadki.

Nieliczne niedociągnięcia giną w blasku gry jako całości. Znalazły się w niej prawie wszystkie elementy, o których marzyłem. Mam nadzieję, że następna odsłona tej produkcji także nie będzie idealna, bo w innym razie nie będzie sensu czekać na kolejne gry. Mimo tych kilku wymienionych wad Rome: Total War jest grą, dla której warto żyć i umrzeć.